Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Γίνεται ένας επαναστάτης να είναι τόσο συντηρητικός (2)

Χρωστάω τη συνέχεια της προπροηγούμενης ανάρτησης.
Και φυσικά δεν το ξέχασα. Παρεμβλήθηκε όμως το θέμα του Περάματος (ποιο; αν ναι μωρέ, εκείνο που έγινε στο καράβι, ωχ που το θυμήθηκες καλά τώρα, εδω πιάσαν το δολοφόνο του Σεργιανόπουλου...).
Μετά την αντίθεση μου με τον παππού μου, το δεύτερο που με έχει τρομάξει είναι η ταύτιση με τη γιαγιά μου (από το άλλο σόι).
Απλή γυναίκα, του χωριού (Μηλεαί Πηλίου σου λέει!). Αμόρφωτη.
Τις προάλλες της αποκάλυψα ότι η γη είναι στρογγυλή (!) και το βράδυ το έλεγε συνωμοτικά στη γειτόνισσα: "ξέρεις τι μου είπε ο έγγονας, η γη που είμαστε λέει είναι σαν πορτοκάλι και εμείς πατάμε πάνω και δεν πέφτουμε ας γυρίζει γιατί γυρίζει σιγά"!!
Εκτός από τις κοσμολογικές της γνώσεις όμως είναι γιαγιά υπόδειγμα.
Θυσία μια ζωή για όλους. Ζώντες και τεθνεόντες.
Ακόμα και για τους αγιούς. Νηστείες ατελείωτες, ακόμα και ενάντια στην υγεία της.
Μια γυναίκα που έζησε με το φόβο και το δέος για το θείο.
Μια γυναίκα που στα δύσκολα έτρεχε στους παπάδες και τα θαύματα.
Μια γυναίκα που καθόριζε τη ζωή της με τις συμβουλές των παπάδων...
Εδώ ακριβώς είναι το θέμα.
Επαναστατικός εκ γεννετής. Παιδί της εποχής μας. Άνθρωπος που προσπαθεί να καταλάβει τη θεωρία που λέει ότι ο πραγματικός κόσμος είναι τουλάχιστον τετραδιάστατος και η τρισδιάστατη προβολή του την οποία αντιλαμβάνόμαστε είναι απλά αποτέλεσμα των ελλειπών μας αισθήσεων, δεν μπορεί να αποδέχθει οτι αν έτρωγα χθες λάδι θα στεναχωριόνταν η Αγία Παρασκευή!
Τα φέρνει όμως κάποιες φορές έτσι η ζωή...
Εγώ, ο ρεαλιστής. Ο πραγματιστής. Ο αναζητών την κρυμμένη αλήθεια πίσω από τις σκιές... 'Ηρθε η ώρα η δύσκολη.
Η ώρα που τα χρειάστηκα.
Και μη έχων που αλλού να απευθυνθώ, μίλησα για το πρόβλημα που τότε αντιμετώπιζα σε ένα ιερέα...
Πρέπει εδώ να διευκρινήσω ότι δεν ήταν τυχαίος ιερέας. Είναι ένας σπάνιος άνθρωπος. Θα έλεγα άγιος αλλά ξέρω ότι δε θέλει.
Τον πήρα στο τηλέφωνο (γιατί δεν είναι στην Αθήνα αλλά στο Καρπενήσι). Του είπα οτι ήθελα να μιλήσω μαζί του γιατί έμαθα ότι είναι σπουδαίος παπάς και μόνο που δεν μου το έκλεισε!
Με ξεκάθαρο, ήρεμο αλλά και επιβλητικό τρόπο μου υπενθύμισε ότι οι άνθρωποι είμαστε όλοι ίδιοι κάτω από τα μάτια του Θεού! Αυτή ήταν η πρώτη του κουβέντα.
Ντράπηκα και ψάρωσα!
Με τί άνθρωπο είχα να κάνω;
Του ζήτησα βοήθεια για το πρόβλημά μου και μου είπε να προσευχηθώ! Και θα ότι θα προσεύχονταν και εκείνος μαζί μου.
Του είπα ότι είμαι σε τέτοια απόγνωση που αν κάποιος πειράξει ένα αγαπημένο μου πρόσωπο θα τον σκοτώσω. Και μου απάντησε ότι το αφαιρέσω μια ζωή είναι εύκολο. Η αγάπη είναι να είμαι έτοιμος να χαρίσω τη δικιά μου για το πρόσωπο αυτό!
Του είπα να του στείλω λεφτά για να ανάψει ένα κερί. Και μου είπε ότι για το κερί δεν θέλει λεφτά! Μόνο αν ποτέ βρεθώ στο Καρπενήσι να πάω να τον βρώ να με φιλοξενήσει και να βάλει ένα κρασί να πιούμε.
Τί να πω...
Εγώ που τα κορόιδευα αυτά, να έχω μαγευτεί από έναν παπά που του μίλησα για 4 λεπτά από το τηλέφωνο...
Όταν το πρόβλημά μου λύθηκε τον ξαναπήρα.
Να τον ευχαριστήσω.
Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και με ξαναέκοψε!
"Το Θεό παιδί μου, το Θεό να ευχαριστήσεις, εγώ δεν έκανα τίποτα"!
Με ρώτησε μόνο αν όλα είναι καλά, χωρίς να δείχνει ότι θέλει να ακούσει λεπτομέρειες και όταν του απάντησα, μου ξαναείπε με όλη τη ζέστη της φωνής του,αν ποτέ περάσω από το Καρπενήσι να πάω να τον βρώ και σχεδόν μου το έκλεισε!
Αυτός ο ιερέας με άλλαξε. Με δυο κουβέντες. Από το τηλέφωνο.
Με την αγάπη που εννοεί ο Χριστός να ενώνει τους ανθρώπους.
Και να΄μαι τώρα να μιλάω για το Χριστό...
Εντάξει δεν έχω αρχίσει τις νηστείες και τα τάματα.
Αλλά και μόνο το ότι απευθύνθηκα σε έναν ιερέα και τελικά όχι μόνο δεν απογοητεύτηκα αλλά ενθουσιάστηκα (χωρίς ούτε στιγμή να ξεχνάω ότι όλα αυτά ισχύουν για τον συγκεκριμένο και ίσως και κάποιος άλλους ξεχωριστούς και "επίλεκτους" ανθρώπους της εκκλησίας και όχι για τη μάζα...) είναι αρκετό.
Αρκετό για να αναρωτηθώ.
Ποια είναι τελικά η αξία των διαφωνιών μας, αν αυτές είναι σε θεωρητικό επίπεδο;
Πόσο ισχυρά είναι τα πιστεύω μας, αν δεν έχουν δοκιμαστεί;
Μήπως τελικά δεν υπάρχουν ούτε ιδεολογίες, ούτε θεωρίες, ούτε τακτικές και θέσεις αλλά όλα κρίνονται από το συγκεκριμένο άνθρωπο που τα εκφράζει και τη στιγμή αυτή καθ΄αυτή που το μήνυμά του θα βρει εσένα;

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα. Μπήκα τυχαία και έπεσα αρχικά στην ανάρτησή σου της 14ης/7 (σημαδιακό : μέρα, που παραπέμπει στη γαλλική επανάσταση). Αν και καθυστερημένα και χωρίς να ξέρω αν τελικά αποφάσισες για το θέμα της δουλειάς, θα ήθελα να σου πώ ότι μια αλλαγή είναι πάντα γόνιμη και δημιουργική. Μη ζητάς κάποιον να σε τραβηξει. Δε σου χρειάζεται. Σκέψου ότι το νερό, που δεν κινείται, γίνεται βάλτος. Πίστεψε στην αλλαγή, σφίξε τα δόντια και προχώρα.
Και να θυμάσαι:
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Σε ό,τι αφορά στη σημερινή σου ανάρτηση, ανοίγεις πολύ μεγάλο θέμα. Πιστεύω πως είναι έμφυτη η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε κάποια δύναμη, ανώτερή του. Εμφυτη αλλά και κάποιες φορές, πολύ βαθιά θαμμένη, κάτω απαό τα προσωπεία, που όλοι φοράμε για να παίξουμε το ρόλο μας, στο θέατρο της κοινωνίας. Τη στιγμή όμως που ο Φόβος, θα μας αναγκάσει να πετάξουμε τη μάσκα μας, τότε η ανάγκη αυτή της πίστης έρχεται στην επιφάνεια. Σωστό; Λάθος; Κανείς δε μπορεί να το πει με βεβαιότητα. Πάντως, νομίζω πως όλοι έτσι, λίγο πολύ, λειτουργούμε.

Συγγνώμη για το σεντόνι, αλλά μου έδωσες καλή "τροφή".Να 'σαι καλά.

jacki είπε...

Ξέρεις καημέ άλλο πίστη άλλο πιστοί. Και η πίστη είναι πίστη όταν δοκιμάζεται. Όταν τη βιώνεις. Είναι βίωμα δεν είναι θεωρία.
Καλημέρα.

Γ.Π. είπε...

@houlk,καλημέρα και γλυκό καλωσόρισμα!

"Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου"

Κάποτε αγνοούσα επιδεικτικά τον Καβάφη (υποσυνείδητα ίσως λόγω των σεξουαλικών του εμμονών)...

Ήρθες σήμερα για να μου υποδείξεις ότι την υψηλή τέχνη όταν δεν την καταλαβαίνουμε είναι ίσως γιατί απλά δεν έχει έρθει στη ζωή μας η ώρα...

Θα το κρατήσω αυτό το τετράστιχο για να το ανασύρω κάθε φορά που νομίζω ότι η ζωή "υψώνει" μπροστά μου εχθρούς και φόβους "αδιαπέραστους"...
Σε ευχαριστώ

Όσο για τη σημερινή ανάρτηση ... κάπου διάβασα ότι "Ο μόνος τρόπος για να αποκαλύψει ένας άνθρωπος
τη ψυχή του,
τη πραγματική του υπόσταση,
είναι να φορέσει μια μάσκα".
Τώρα μου λες πως ο Φόβος είναι αυτός που μας αναγκάζει να την πετάξουμε.
Ο Φόβος είναι αυτός που μας κάνει να κρύψουμε τον εαυτό μας.
Τελικά δεν ξέρω.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω μια ζωή που η Πίστη θα ήταν αποτέλεσμα του Φόβου. Ούτε βέβαια και μια ζωή που ο Φόβος θα ήταν αποτέλεσμα της Πίστης.
Λεπτές έννοιες για πρωί Δευτέρας αλλά τόσο σημαντικές...

Καλωσήρθες. Θα τα λέμε συχνά!

Γ.Π. είπε...

@jacki, καλημέρες φιλοσοφικές!
Φαίνεται όμως ότι στα χρόνια μας, που οι θεωρίες κατέρρευσαν και μας άφησαν "ορφανούς", έχουμε φοβηθεί τα βιώματά μας...

One Happy Dot είπε...

Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι. Σε κάποια ανώτερη δύναμη που μας προφυλάσει, μας προστατεύει. Σε "κάτι" που θα μνημονεύσουμε όταν "κάτι" δεν πάει καλά ή "κάτι" μας τρομάξει, ή απλά όταν θέλουμε δύναμη και κουράγιο.
Τελικά όμως...αναρωτιέμαι μήπως στην πραγματικότητα ολα είναι κύκλος και ξεκινάνε και τελειώνουν σε μας. Μήπως θα πρέπει να πιστεύουμε στη δύναμη που έχει ο καθένας από εμάς και στη δύναμη του μυαλού μας αφού, οσο και αν έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε θαύματα, υπάρχουν φορές που τα πράγματα θα πάνε καλά ενω σε κάποιες άλλες περιπτώσεις οχι και το "θαύμα" που περιμένουμε δεν έρχεται ποτέ.
Καλή εβδομάδα να έχεις και...ενα γλυκό φιλί στη γιαγιά επαναστάτρια που μπορεί τώρα να ανακαλύπτει το σχήμα του κόσμου αλλά τον έχει περπατήσει ηδη και ξέρει τις ανηφόρες και κατηφόρες του σαν την παλάμη της! Καλησπέρες από καρδιάς!

Γ.Π. είπε...

@onehappydot, καλησπέρα και σε σένα.
Θα το δώσω το φιλί στη γιαγιά και θα της πω ότι είναι από την Τελίτσα!

Ρε λες να έχει δίκιο η γιαγιά και τελικά να είναι ο κόσμος όπως τον νομίζει αυτή;
Και δεν εννοώ γεωγραφικά αλλά σημασιολογικά...
Λες να είναι όντως τόσο απλό αλλά και δύσκολο να χαρείς στη ζωή αυτή;
Λες η "γη" μας να είναι όντως επίπεδη και τα "όρη" και οι "χαράδρες" να είναι κατασκευάσματα του νου;

Τουλάχιστον η γιαγιά μου δε με πίστεψε. Τη διαβεβαίωσε η (πραγματίστρια) γειτόνισσα οτι μέχρι το μίνι μάρκετ που μπορούν από τα αρθριτικά να πάνε, είναι ίσιωμα και την προέτρεψε να μην ασχολείται!
"Άλλωστε οι πολύ γραμματιζούμενοι είναι, λένε, και άθεοι"...
Άλλο αστροπελέκι κι αυτή!

One Happy Dot είπε...

Τα όρη και οι χαράδρες μάλλον υπάρχουν...το θέμα είναι ότι αδυνατούμε να δούμε το πραγματικό ύψος ή το πραγματικό βάθος τους και χανόμαστε! Χειροκρότημα σε πραγματίστρια γειτόνισσα και εφησυχασμένη-πλέον-γιαγιά που αγχώνονται μόνο για οσα πραγματικά έχουν νόημα! Άλλωστε...και αν η γη δεν είναι επίπεδη, αρκεί που είναι ίσιος ο δρόμος ως το μπακάλικο! Ελπιδοφόρα χιουμοριστικό! :)

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

πραγματικά υπάρχουν κάποιο ιερείς που σε γοητεύουν. Και η αλήθεια είναι πως έτσι κυρήσεται ο λόγος του θεού. Αυτό που σου είπε για το κερί είναι πολύ σημαντικό. Ξέρεις πόσες φορές θέλω να μπω σε μια εκκλησία να άνψω ένα κερί αλλά επειδή δεν έχω επάνω μου χρήματα ή ψηλά ντρέπομαι και δεν μπαινω. και όμως ο χρηστός δεν έιπε ποτέ να μην ανάβουμε κερί αν δεν έχουμε λεφτά.

Γ.Π. είπε...

@πράσινη κλωστή, καλημέρα.
Μην αρχίσουμε να λέμε τώρα τί είπε ο Χριστός και τι μας λένε εμάς από την Εκκλησία γιατί θέλουμε ένα ολόκληρο blog μόνο γιαυτό.
Έχεις απόλυτο δίκιο!
Η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος ιερέας με γοήτευσε. Θα ήθελα κάποια στιγμή να τον συναντήσω και να του ζητήσω τη συμβουλή του.
Θα ήθελα επίσης να πω και το όνομά του αλλά ξέρω ότι δεν θα του αρέσει κάτι τέτοιο...,