Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Ο Καημός και ο Δυνατός

Παππούλη τι κάνεις;
Μ' ακούς;
Ήμουνα σίγουρος...
Το νιώθω ότι είσαι κοντά μας ας είσαι εκεί πάνω.
Ακόμα ψάχνω μήπως σκάσει μύτη το φορτηγάκι σου...
Κι όμως μου λείπεις.
Πως τα περνάς 'κει πάνω; (που λέει και ο Νικόλας)
Άσημος και εσύ...
Πουλάς κανένα λαχείο στον παράδεισο;
Έχει δουλειά εκεί;
Αναρωτιέμαι γιατί να αγοράσει κάποιος στον παράδεισο λαχεία...
Σε τι να ελπίζει πια εκεί κανείς;
Και συνειδητοποιώ ότι τελικά παράδεισος είναι το να μην έχεις πια ανάγκη την ελπίδα...
Αλλά εδώ κάτω μας είναι ακόμα απαραίτητη.
Είναι φορές που μας κρατάει ζωντανούς.

Μου λείπεις.
Δεν βγαίνει από το μυαλό μου η σκέψη ότι η παρουσία σου θα άλλαζε τα πάντα.
Και αυτό γιατί είναι τόσο έντονη η απουσία σου.
Και ας το λέει η γιαγιά σαν επωδό και την κοροϊδεύουμε πια.
Γιατί είναι χρόνια αρκετά.
Απλοϊκό μυαλό η γιαγιά. Τα στοιχειώδη.
Εσύ άλλωστε την ξέρεις πιο καλά από όλους μας.
(Όσο μπορώ την προσέχω και την "νταντεύω" όπως θα θελες εσύ)
Αλλά τελικά τα απλοϊκά είναι κάποτε και τα πιο αληθινά.
Τα πιο βαθιά.

Σε χρειαζόμουν εδώ. Να φέρνεις με τη ζωή σου τις ισορροπίες
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αγωνιστώ να σου μοιάσω.
Με το παράδειγμά σου οδηγό.
Και ας με άφησες τόσο μικρό.
Μπορώ να βρω πως θα ταν να με οδηγούσες
Γιατί ακόμα μιλάνε για σένα.
Το ονομά σου που είναι και δικό μου.
Μιλάει ο κόσμος όλος...
Κι η μάνα μου ( η νύφη σου που λάτρεψες...)
Κι ο πατέρας μου.
Κι ο παππούς ο Μίμης.
Που ξέρεις ότι αρπάζονται.
Τους λείπεις. Έφυγες και βγήκαν απ΄τα νερά τους.
Τόσα χρόνια και δεν προσαρμόστηκαν ακόμα στους ρόλους τους.

Αλλά μακάρι να με οδηγούσες.
Με το παράδειγμά σου.
Με τις ιστορίες σου.
Με τις συμβουλές σου.
Να ήσουν εδώ κυμματοθραύστης και λιμάνι της οικογένειας όπως τότε.
Για μας. Πάντα δυνατός...

Να με οδηγούσες
Έστω με κάποιο σημάδι.
Έστω από εκεί που είσαι.

Έχεις παρέα τώρα εκεί πάνω παππού,ε;
Ήρθαν σιγά σιγά πολλοί.
Αλλά μη καλέσετε κι άλλους.
Δεν είναι ακόμα ώρα.
Τους θέλω ακόμα εδώ..

Δεν θέλω να συγκινηθώ άλλο...

Έψαξα στο ίντερνετ να βρω μια φωτογραφία από λαχειοπώλη.
Υπάρχουν τόσοι στην Αθήνα.
Αλλά δεν μπορεσα να βρω.
Δεν σας πρόλαβε το ίντερνετ.
Δεν σε έχει το Google.
Τους ξέφυγες!
Και χαίρομαι γι΄αυτό!
Δεν σ' έχουν στα κοιτάπια τους.

Έζησες όπως ήθελες...
Θα μπορέσεις να μου διδάξεις τον τρόπο;
Σε παρακαλώ...

6 σχόλια:

Roadartist είπε...

.................εχω δακρυσει..τι μου εκανες ..
τι να γραψω..
"ο καημος και ο Δυνατος" .. καλυτερο τιτλο δε θα μπορουσες..
"παράδεισος είναι το να μην έχεις πια ανάγκη την ελπίδα..."
σωστα! ακριβως αυτο εννοουσε ο καζαντζακης.. "δεν ελπιζω τιποτα.. ειμαι ελευθερος"..
Ακριβως..

Με συγκινησες παρα πολυ..
Μεγαλωσα εχοντας διπλα μου τους παππουδες μου..αλλα εχουνε πλεον "φυγει" και οι δυο.. να ειναι καλα κ εγω..ευχομαι..
Καλο βραδυ!

Γ.Π. είπε...

@roadartist, σε ευχαριστώ roadartist ειλικρινά από τα βάθυ της καρδιάς μου για αυτό το σχόλιο
το είχα ανάγκη αυτό το ποστ
και είχα ανάγκη και το σχόλιό σου
Καλό βράδυ και σε σένα

Μπουρμπουλήθρα είπε...

Και συνειδητοποιώ ότι τελικά παράδεισος είναι το να μην έχεις πια ανάγκη την ελπίδα...

Tι ωραια που τα ειπες. Τι ομορφο κειμενο Επαναστατη μου.. Να εισαι καλα και ευχομαι να καταγ=φερις να του μοιασεις. Αχ, εισαι πολυ καλος..

Γ.Π. είπε...

@μπουρμπουλήθρα, καλημέρα
Σε ευχαριστώ για την ευχή σου
Είναι η καλύτερη που μπορείς να μου δώσεις...

Μπουρμπουλήθρα είπε...

Επαναστατη μου, μεγεια το αβαταρ!

Γ.Π. είπε...

@μπουρμπουλήθρα, σε ευχαριστώ για το avatar!Νόμιζω οτι είναι πολύ πιο αντιπροσωπευτικό!!!