Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007

Ποδοσφαιρική Χριστουγεννιάτικη Ιστορία


Θα ήθελα να συνεχίσω στο εορταστικό κλίμα των ημερών και να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που διάβασα από το χριστουγεννιάτικο φύλλο της εφημερίδας Sportday. Είμαι σίγουρος οτι για πολλούς φαίνεται παράξενο το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός όπως τον βλέπουμε καθημερινά γύρω μας να παράγει ήθος και πολιτισμό. Υπάρχουν όμως πολλές ιστορίες με θέμα ή φόντο τον αθλητισμό που είναι τόσο σημαντικές και αποπνέουν τόση ευαισθησία και ανωτερότητα ψυχής που θα εκπλαγείτε αν έρθετε σε επαφή μαζί τους. Μια τέτοια ιστορία είναι η παρακάτω:


Οταν η μπάλα σταμάτησε για λίγο τον πόλεμο

SportDay / Σωτηρακόπουλος Χρήστος

25/12/2007,
Παραμονή Χριστουγέννων του 1914. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος μετρά τέσσερις μήνες, αλλά κάποιοι άνθρωποι παραμένουν πιστοί στο πνεύμα των ημερών. Βγαίνουν δειλά δειλά από τα χαρακώματα. Μετά παίζουν και έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, που έχει ξεπεράσει πια τα όρια του μύθου. H Ιστορία έρχεται να μας διδάξει πως το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει αφορμή για πόλεμο, αλλά και για ειρήνη. Η «ανακωχή των Χριστουγέννων» μπορεί για κάποιους να αποτελεί ένα ωραίο παραμύθι που αναδεικνύει το πνεύμα των ημερών. Σήμερα συμπληρώνονται 93 χρόνια από τη μέρα που οι πιο ισχυρές πολεμικές μηχανές του κόσμου αποφάσισαν να σταματήσουν να αλληλοεξοντώνονται τους για να γιορτάσουν τη γέννηση του Χριστού.

Ολα ξεκίνησαν όταν μερικοί Γερμανοί στρατιώτες, κοντά στη βελγική πόλη Ιπρ, αποφάσισαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να στολίσουν τη δική τους πλευρά των χαρακωμάτων. Ετσι, έβαλαν μικρά κεράκια στα δέντρα και άρχισαν να τραγουδούν τα κάλαντα. Από την άλλη πλευρά κάποιοι Βρετανοί άρχισαν κι αυτοί να τραγουδούν στη δική τους γλώσσα. Ολα αυτά συνέβαιναν ενώ η κάθε πλευρά ήταν κρυμμένη, φοβούμενη ότι αν κάποιος έκανε το πρώτο βήμα και άφηνε τη θέση του, θα είχε κάνει και το μοιραίο λάθος. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, μια και ύστερα από λίγη ώρα άρχισαν και οι ανταλλαγές ευχών ανάμεσα στους στρατιώτες, που σύντομα συναντήθηκαν στη νεκρή ζώνη και αντάλλαξαν δώρα, όπως ουίσκι, τσιγάρα και σοκολάτες. «Αγκάλιαζα ανθρώπους που πριν από λίγη ώρα προσπαθούσα να τους σκοτώσω», υπογράμμισε Αγγλος στρατιώτης.

Μια μαρτυρία ενός Βέλγου αναφέρει: «Η ομίχλη είχε σχεδόν φύγει, όταν άκουσα μια φωνή να λέει ότι Βρετανοί και Γερμανοί είχαν βγει από τα χαρακώματα και αντάλλασσαν δώρα. Σύντομα εμφανίστηκε ένας Σκωτσέζος στρατιώτης κρατώντας μια μπάλα ποδοσφαίρου που φαινόταν καινούργια και έμοιαζε τελείως παράταιρη με το σκηνικό της μάχης. Μέσα σε λίγα λεπτά ο αγώνας είχε αρχίσει. Το να παίζεις πάνω στον πάγο δεν ήταν καθόλου εύκολο, παρ' όλα αυτά προσπαθήσαμε να μείνουμε πιστοί στους κανονισμούς, ενώ παίζαμε χωρίς διαιτητή».

Το παιχνίδι διήρκεσε μία ώρα και οι Γερμανοί τελικά νίκησαν 3-2. Τι σας θυμίζει αυτό; Μάλιστα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η αναμέτρηση έληξε άδοξα όταν η μπάλα έσκασε χτυπώντας σε συρματόπλεγμα.

Οταν το ποδόσφαιρο τελείωσε, οι δύο πλευρές πήραν πίσω από τη νεκρή ζώνη τους ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους και τους έθαψαν με όλες τις τιμές που θα μπορούσαν να τους αποδώσουν υπό αυτές τις συνθήκες.

Η ανακωχή στο βελγικό μέτωπο κράτησε μόνο για το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όμως σε αλλά σημεία συνεχίστηκε μέχρι την Πρωτοχρονιά. Αυτά τα γεγονότα μαθευτήκαν, όπως είναι φυσικό, πολύ γρήγορα και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες. Οι στρατηγοί της κάθε πλευράς δεν ευχαριστήθηκαν ακούγοντας τα νέα. Τις επόμενες χρονιές ανήμερα των Χριστουγέννων διατάχθηκαν εκτεταμένοι βομβαρδισμοί, ενώ οι στρατιώτες δεν έμεναν ποτέ σταθεροί σε ένα μέτωπο για να μην έρχονται κοντά με τους αντιπάλους τους. Το 1999 στο σημείο που ξεκίνησε η ανακωχή στήθηκε ένας ξύλινος σταυρός, για να θυμίζει σε όλους εκείνο το βράδυ του 1914. Ο τελευταίος εν ζωή στρατιώτης που είχε πάρει μέρος στην ποδοσφαιρική αναμέτρηση, ο Σκωτσέζος Αλφρεντ Αντερσον, πέθανε το 2005 σε ηλικία 109 ετών.

Αυτά τα γεγονότα έχουν λάβει πολλές διαφορετικές ερμηνείες. Αλλοι λένε ότι κράτησαν λίγα λεπτά και άλλοι ότι δεν έγιναν καθόλου. Είναι, όμως, μια ωραία ιστορία, που δείχνει το πνεύμα του ανθρώπου και τι μπορεί να κάνει με την αγάπη και τη θέληση για ειρήνη. Θα ερχόταν μια μέρα που κάποιοι θα έχαναν το κουράγιο τους, που δεν θα έδειχναν συμπόνοια στον συνάνθρωπό τους και θα πολεμούσαν μέχρι τέλους. Πιθανότατα του δικού τους τέλους. Εκείνη τη μέρα, όμως, γιόρταζε το ανθρώπινο πνεύμα.

Υ.Γ. Σε όσους αρέσουν τέτοιες ιστορίες προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο του Άντι Ντούγκαν, από τις εκδόσεις Διόπτρα, "Για την τιμή της Ουκρανίας" που μας παρουσιάζει πως μια ομάδα ποδοσφαιριστών της Δυναμό Κιέβου (της καλύτερης ποδοσφαιρικής ομάδας της Ευρώπης πριν τον πόλεμο) αναδείχθηκαν σε ήρωες της αληθινής ζωής κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. {link}

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν υπήρχαν τα μεγάλα συμφέροντα, ο απλός καθημερινός άνθρωπος δεν θα έκανε ποτέ πολέμους.
Απ'όποια μεριά του χαρακώματος κι αν είσαι η απώλεια πονάει το ίδιο :)

Γ.Π. είπε...

Διαφωνώ, η απώλεια πονάει περισσότερο αν δεν έχει συμβεί για κάποιο ιδανικό. Αν δε ξέρεις γιατί πολεμάς, αν σε έχουν στείλει χιλιάδες χιλιόμετρα από το σπίτι σου να σκοτώσεις αγνώστους τότε η απώλεια είναι μόνο θάνατος. Ενώ αν πεθάνεις για την πατρίδα είναι ηρωισμός. Η μάνα θα κλάψει αλλά μέσα της θα ανάψει και η φλόγα της περηφάνιας!

Ανώνυμος είπε...

αγαπητε καημε διαφωνω..και γιατι να πεθανεις για την πατριδα..για ποιο λογο..η πατρι δα θα πεθαινε ποτε για σενα;;;;;

Γ.Π. είπε...

@observer, η πατρίδα όπως την κατάντησαν, ίσως δεν σημαίνει κάτι για τη δική σου ψυχή. Όμως όταν βρεθείς μακρυά της θα το νιώσεις. Όταν βγεις από αυτό το κουραστικό και ανυπόφορο σύστημα που ζούμε εδώ, θα αναγνωρίσεις όλα εκείνα τα μικρά στοιχεία που το κάνουν να σημαίνει για σένα σπίτι και οικογένεια. Και για αυτά αξίζει να πεθάνεις...